21.9.2013 அன்றைய தொடர்ச்சி....
தேவாரம், திருவாசகம், திரு விசைப்பா, திருப்பல்லாண்டு, பெரியபுராணம், சிவஞானபோதம், சிஞானசித்தியார், சிவப்பிரகாசம், பட்டினத்துப் பிள்ளையார் பாடல் முதலிய இலக்கியங்களையும் ஒரு பொருளாக எண்ணாது, நன்னூல், சின்னூல், அகப்பொருள், காரிகை, அலங்காரம் முதலிய இலக்கணங் களையும் பத்துப்பாட்டு, எட்டுத் தொகை, பதினெண் கீழ்க்கணக்கு இராமன் கதை, நளன் கதை, அரிச் சந்திரன் கதை முதலிய இலக்கியங் களையும் ஓர் பொருளாக எண்ணி வாணாள் வீணாள் கழிப்பர். அவர் இவைகளிருக்கவே அவைகளை விரும்புதல் என்னெனின், பாற் கடலுள் பிறந்து அதனுள் வாழும் மீன்கள் அப்பாலை விரும்பாது வேறு பலவற்றை விரும்புதல் போல் அவரதியற்கை என்க.
மேற்சொன்ன கருத்து ஈசான தேசிகர்க்கு மட்டும் உரிய தனிப் பட்ட கருத்து என்று கொள்ளாமல், அக்காலத்தில் மடங்களுக்கும் மடங்களில் இருந்த சமயப் புலவர் கட்குமே உரியதொன்றாக இருந் திருக்க வேண்டும் போல் தெரிகிறது. ஈசான தேசிகர் சங்கப் பனுவல்களைக் கட்டாயம் படித்திருக்கவே மாட் டார். ஏனென்றால் சங்கப் பாடல் களைப் பயில்வது பாற்கடலில் பாலைக் குடிக்காமல் அதில் மிதக்கும் அழுக்குகளை உண்பதொக்கும் என அவரே கூறியிருப்பதால் அவர், சங்க இலக்கிய மூக்குச்சளியை உண்டிருக்க மாட்டார் என நம்பலாம்.
சமயப் பற்று மிகுந்தவரே நம் தாமோதரர் என்றாலும் தமிழின், தமிழரின் தனிப்பெரும் மாண்பு களைச் சமற்கிருதம் விரவாத தனித் தமிழ் நூல்களாகப் பழந்தமிழ் நூல்களே இருந்தபடியால் அவற்றை மீட்டலே தமிழுக்கும் தமிழர்க்கும் செய்யும் அடிப்படைப் பணிகளில் முதன்மை என்று கருதியிருக்கின்றார்.
தொல்காப்பியம் பொருளதிகாரப் பதிப்பை 1855 _ இல் சி.வை.தா. வெளி யிடுகிறார். அப்பொழுது அப்பதிப் புரையில் சென்னைப் பட்டணத்தில் இற்றைக்கு ஐம்பது அறுபது வருஷத்தின் முன்னிருந்த வரதப்ப முதலியாரின் பின், எழுத்துஞ் சொல்லுமேயன்றித் தொல்காப்பியப் பொருளதிகாரத்தை உரை உதார ணங்களோடு பாடங் கேட்டவர்கள் மிக அருமை. முற்றாய் இல்லை யென்றே சொல்லலாம். வரதப்ப முதலியார் காலத்திலும் தொல் காப்பியங் கற்றவர்கள் அருமை யென்பது அவர் தந்தையார் வேங்க டாசல முதலியார் அதனைப் பாடங் கேட்கும் விருப்பமுடையரானபோது பிறையூரிற் திருவாரூர் வடுகநாத தேசிகர் ஒருவரே தொல்காப்பியம் அறிந்தவராக இருக்கிறாரென்று கேள்வியுற்றுத் தமது ஊரைவிட்டு அதிக திரவியச் செலவோடு அவ்வி டம் போய் இரண்டு வருஷமிருந்து பாடங்கேட்டு வந்தமையானும், வரதப்ப முதலியார் ஒருவரே பின்பு அதனைத் தந்தைபாற் கேட்டறிந்தவ ரென்பதாலும், அது காரணமாக அவருக்குத் தொல்காப்பிய வரதப்ப முதலியாரென்று பெயர் வந்தமை யானும், பின்பு அவர் காலத்திலிருந்த வித்துவான்கள் தமக்கு யாதாயினும் இலக்கண சமுசயம் நிகழ்ந்துழி அவரையே வினவி நிவாரணஞ் செய் தமையானும் நிச்சயிக்கலாம்.
தமிழ்நாட்டில் தாமோதரர் காலத்தில் தொல்காப்பியக் கல்வி எந்நிலையில் இருந்தது என்பதை அவரின் இவ்வெழுத்து வழியாக அறியலாம். கலித்தொகைப் பதிப்பின் முன்னுரையில் தமிழ்ச் சுவடிகளின் அந்நாளைய நிலையைத் தாமோதரர் மிக விரிவாக விளக்குகிறார். அவ் விளக்கங்களை நாம் காணும்போது அவர் குறிப்பிடும் சுவடிகள் பலவும் பழந்தமிழ் நூற் சுவடிகளாகவே இருந்திருக்க வேண்டுமென்று நாம் அறிகின்றோம். இந்நாளில் ஏற்பட்டிருக்கும் தமிழ், தமிழிய இயக்கங்களுக்கும் முயற்சிகளுக்கும் பழந்தமிழ்ச் சுவடிகள் நூல்வடிவம் பெற்றமையே பெருங்காரணமாகும். ஆனால், அச்சுவடிகள் இருந்த நிலைமையை நேரிற் கண்டு மனம் நொந்தவர் நம் தாமோதரரே ஆவார்.
பழைய சுவடிகள் யாவுங் கிலமாய் ஒவ்வொன்றாய் அழிந்து போகின்றன. புது ஏடுகள் சேர்த்து அவற்றை எழுதி வைப்பாரும் இலர். துரைத்தனத்தாருக்கு அதின்மேல் இலட்சியமில்லை. சரஸ்வதியைத் தம்பால் வகிக்கப் பெற்ற வித்துவான்களை அவள் மாமி எட்டியும் பார்க்கின்றாள் இல்லை. திருவுடையீர்! நுங்கருணை இந்நாட் தவறினால் பின்பு தவம் புரிந்தாலும் ஒரு தரம் அழிந்த தமிழ் நூற்களை மீட்டல் அரிது. யானை வாய்ப்பட்ட விளம்பழத்தைப் பின் இலண்டத்துள் எடுத்துமென்? ஓடன்றோகிட்டுவது.
எத்தனையோ திவ்விய மதுர கிரந்தங்கள் காலாந்திரத்தில் ஒன்றன் பின் ஒன்றாய் அழிகின்றன. சீமான் களே! இவ்வாறு இறந்தொழியும் நூல்களில் உங்களுக்குச் சற்றாவது கிருபை பிறக்கவில்லையா? ஆச் சரியம்!! ஆச்சரியம்!! அயலான் அழி யக் காண்கினும் மனந்தளும்பு கின்றதே! தமிழ் மாது நும் தாயல் லவா? இவள் அழிய நமக்கென் என்று வாளா இருக்கின்றீர்களா! தேசாபிமானம் மதாபிமானம் பாஷாபிமானம் என்று இவையில் லாதார் பெருமை பெருமையாமா! இதனைத் தயைகூர்ந்து சிந்திப்பீர் களாக!
என் சிறுபிராயத்தில் எனது தந்தையார் எனக்கு கற்பித்த நூல்கள் இப்போது தமிழ்நாடெங்கும் தேடியும் அகப்படவில்லை. ஒட்டித் தப்பியிருக்கும் புத்தகங்களும் கெட் டுச் சிதைந்து கிடக்கும் நிலைமை யைத் தொட்டுப் பார்த்தாலன்றோ தெரிய வரும். ஏடு எடுக்கும்போது ஓரம் சொரிகிறது. கட்டு அவிழ்க் கும்போது இதழ் முரிகிறது. ஒன்றைப் புரட்டும்போது துண்டு துண்டாய் பறக்கிறது. இனி எழுத்துக்களோ என்றால் வாலும் தலையுமின்றி நாலுபுறமும் பாணக்கலப்பை மறுத்து மறுத்து உழுது கிடக்கின்றனது.
1887 _ இல் கலித்தொகைப் பதிப் புரையில் 55 ஆம் அகவையில் இவ்வாறெழுதும் தாமோதரர் திடீரென்று ஒரு நாளில் தமிழ்ச் சுவடிகள் இருந்த நிலைகண்டு எழுதியன அல்ல இவை. தம் இருப தாம் அகவை தொடங்கி தமிழ்ச் சுவடிகள் இருந்தநிலை அனைத் தையும் உளங்கொண்டு கொதிப் புற்று அழுது எழுதியனவே இவை. 1882 _ ஆம் ஆண்டாகிய 20 ஆம் அகவையிலேயே ஏடு தேடிய தாமோதரர் 1854 ஆம் ஆண்டாகிய 24 ஆம் அகவையில் நீதிநெறி விளக்கம் பதிப்பித்து விடுகின்றார். பதிப்புலகின் தந்தை எனப்படும் உ.வே.சாமிநாதர் பிறப்பு ஆண்டு 1855 ஆகும். சாமி நாதர் சீவக சிந்தா மணியைப் பதிப்பித்து வெளியிட்ட ஆண்டு 1887. உ.வே.சா.அவர்கட்கு அப்பொழுது அகவை 32. உ.வே.சா. ஏடு தேடி அலையத் தொடங்கிய ஆண்டுகட்கு 35 ஆண்டு கட்கு முன்பே அஃதாவது 35 ஆண்டுகளாக நம் தாமோதரர் தன்னந்தனியராய்ச் சுவடி தேடி அலைந்திருக்கின்றார்.
தமிழ்ப் பதிப்பின் தலைமகன் (4)
28.9.2013 அன்றைய தொடர்ச்சி....
ஏடு தேடிய இன்னல் தாமோதரனாரின் தன்வரலாற்று நூல் எதுவும் நமக்குக் கிடைக்க வில்லை. அவரும் எழுதியதாகத் தெரியவில்லை. உ.வே.சா. அவர்களின் என் சரித்திரம் போன்றதொரு நூல், தாமோதரருக்கு இருந்திருக்குமேல் அவர் காலத்திய தமிழ், தமிழர் நிலை நமக்கு மிகத் தெளிவாய்த் தெரிந் திருக்கும். அத்துடன் அவற்றிற் கிடையே உழன்ற தாமோதரர் துயர மும் முழுமையாய் நமக்குத் தெரிந் திருக்கும். ஆயினும், கலித்தொகைப் பதிப்பின் முன்னுரையில் ஏடுதேட அவர் பட்டபாடுகளை, அவர் குறித்திருப்பது கொண்டு அவரின் பேருழைப்பையும் பேருணர்வையும் நாம் அறியலாம். ஒருவர், தாம் ஒரு வினையின்போது பட்டபாடு களனைத்தையும் சொல்லிவிடுவ தென்பது முடியாது. தாங்க முடியாத துயர அழுத்தங்களால் அவதிப் பட்டோர், வாய்திறந்து பேசும் போதும் கைகுவித்து எழுதும்போதும் தாம் பட்ட துயரத்தைச் சொல்லில் சொல்லவே முடியாதென்பர். நம் தாமோதரர் கலித்தொகை ஏடு தேடிய பாடுகளைச் சொல்கிறார் பாருங்கள்.
கலித்தொகைப் பிரதிகள் தேட யான் பட்ட கட்டம் வாயினாற் கூறும் அளவைத்தன்று. முதன்முதல் யான் பார்த்தது புதுவை நயனப்ப முதலியாரது. மூல பாடப்பிரதி. அது தலையுங்கடையுமின்றி குறைப்பிரதி. மேலும், பெரும்பாலும் எழுத்துக்கள் சிதைந்து ஒரு பாட்டின் சேருறுப் பாவது முற்றும் வாசிக்க முடியாமற் கிடந்ததாற் படிப்பதற்கே வெறுப் புண்டாய் நீக்கிவிட்டேன்.
பின்னர்த் தொல்காப்பிய பரிசோ தனைக்காகத் தேடியபோது ஸ்ரீலஸ்ரீ ஆறுமுக நாவலரவர்கள் பிரதி அகப் பட்டது. அது கொண்டு கலித் தொகை அருமையுணர்ந்து அது எப்படியும் உலகிற்குப் பயன்பட வேண்டுமென்னும் அவாவுற்று ஸ்ரீ ஆதீன மடாதிபதிகளுக்கு விண்ணப் பம் செய்து கொண்டேன். காருண் ணியமும் கலாபரி பாலனமுமே தமது திருமேனியாகக் கொண்டு விளங்கும் திருவாவடுதுறைச் சற்குரு நாத சுவாமிகள் உடனே தங்கள் மடத்துப் பிரதியுடன் வேறு இரண்டு பிரதி தென்றேசத்தினின்று வருவித்தனுப்பி அச்சிட்ட பிரதியும் 20 எடுத்துக் கொள்வதாக உத்தரவு செய்தது இப் பேருபகாரத்திற்கு யானே அடிமை யாவதன்றி வேறு யாது கைம்மாறு உளது?
யாழ்ப்பாணத்து மல்லாகம் விசுவ நாத பிள்ளையவர்கள் புத்திரரும் தமிழ்க்கலை விநோதம் தமக்குப் பொழுது போக்காக உடையவரு மான ஸ்ரீ கனக சபைப் பிள்ளைய வர்கள் தமது பிரதியும் திருமணம் செல்வ கேசவராய முதலியார், மயிலை இராமலிங்கம் பிள்ளை பிரதியும் தயை செய்தார்கள். சென்னைப் பிராசிய கிரந்த மண்டபத்துந் தஞ்சை சரஸ்வதி மகாலிலும் இங்கும் அங்கும் சிதறுண்ட சில ஒற்றைகளை சேர்த் துக் கட்டி ஓரொருபிடியேடு கலித் தொகை என்று அபிதானஞ் சூட்டி வைக்கப்பட்டிருந்தது. இவற்றாற் பிரயோசனமிரா தென்று நீக்கிவிட்டு வேறு எவ்விடத்தும் பிரதி அகப் படாமையால் அகப்பட்ட பிரதி களை வைத்துக்கொண்டு அச்சிட ஆரம்பித்தனன். போகப்போக ஒன்றொன்றாக ஆங்காங்கு முடிவு பெற்று நான்காவது முல்லைக் கலிமுடியுமுன்னந் திருவாவடுதுறைப் பிரதி ஒன்றொழிய ஏனையேட்டின் அனைத்துந் தலைகட்டிக் கொண் டன. இத்தசையில் யாது செய்வ தென்று தெரியாது மயங்கி வேலையை நிறுத்தி இன்னும் பிரதி தேடும்படி ஓரொருதிசைக் கொரு வராகக் குறைவதெனாது குடாது மூன்றற்கும் மூன்று பெயரை அவ்வத் திசையிலுள்ள தக்க உத்தியோகஸ் தர்கள் பெரிய மனுஷர்களுக்குக் கடிதமெழுதி அனுப்பி விடாது திக்கிற்கு யானே பிரயாணமானேன்.
சி.வை.தா. குடந்தைக் கருகிலுள்ள கருப்பூரில் இருந்து கொண்டு இக்கலித்தொகைப் பதிப்புப் பணியை மேற்கொண்டிருந்தார். ஆதலால், அவர் கடலூர், திண்டிவனம், புதுவை முதலிய பகுதிகட்குச் செலவு மேற் கொண்டதை வடதிசைப் பயணமாகக் குறிப்பிடுகின்றார். அவ்வாறு அவர் வடதிசையைத் தேர்ந்தெடுத்தற்குக் காரணம் ஒன்று உள்ளது. மாந்த மூளை கணினியைப் போல ஒரு நிகழ்வின்போது அத்துடன் தொடர் புடைய பழைய நிகழ்வுகளையெல் லாம் உடன்கொண்டு வந்து நிறுத்தி நிகழ்காலத்துடன் அசைபோட வைக் கும் இயல்புடையது. தெளிந்த சிந்தையுடையோர்க்குக் கண்ணாடி போல் அனைத்தும் எப்பொழுதும் துலக்கமாகத் தெரியும். இவ்வகையில் சி.வை.தா. 1852 _ இல் அஃதாவது 1887_க்கு முப்பத்தைந்தாண்டுகட்கு முன் கடலூரில் மஞ்சக்குப்பத்தில் ஓரிடத்தில் கலித்தொகை ஏட் டினைக் கண்டிருக்கின்றார். 1852 இன் 20 அகவை நினைவு 1887 இன் 55 ஆம் அகவையில் தொடர்கிறது. இதுவே இவர் வடதிசை தேர்ந்த தற்குக் காரணம்.
யான் முப்பத்தைந்து வருஷத்தின் முன் பிரமாதீச வருஷம் ஒருதரம் அரு மையான தமிழ் நூல்களைத் தேடி யாழ்ப்பாணத்தினின்று இக்கண்டத் தில் வந்து நடமாடியபோது கூட லூரில் மஞ்சக்குப்பத்தில் சண்முக உபாத்தியாயரென்றோர் வயோதி கரும் புதுச்சேரியில் நெல்லித் தோப்பிற் சொக்கலிங்கம் பிள்ளை யென்றோர் தமிழ்ப்பண்டிதரும் கலித்தொகை வைத்திருந்தது என் ஞாபகத்திற்கு வர அந்த இடங்களிற் சென்று விசாரித்தேன். முன்னையவர் இருந்த இடமும் தென்பட்டிலது. பின்னையவர் இருந்த இடத்தில் விசாரித்து, அவர் வமிசத்தில் அவரது தௌகித்திரியுங் குடும்பமும் அடுத்த ஊரில் இருப்பதாகக் கேள்வியுற்று ஆங்கடைந்து தௌகித்திரியின் நாயகனை வினவியபோது, அவர் ஏதோ ஒரு கட்டுச் சுவடிகள் பூர் வார்ச்சிதமாக வைத்திருக்கின்றோம். நமக்கு அவற்றின் பெயருந் தெரியாது. தங்களுக்கு வேண்டியதாயிருந்தாற் பார்த்து எடுத்துக் கொள்ளலா மென்று மகா உதாரத்துவத்தோடு ஏட்டுக்கட்டை அளித்தவர். ஏடுகள் இருந்த நிலமை கண்டு யானுற்ற பரிபாவத்திற்கு என் விழியினின்று பெருகிய கண்ணீரே சாட்சி. கலித் தொகையும் அங்கும் இங்கும் மிக ஊனம் அடைத்திருந்தும் எனக்கு வேண்டிய நெய்தற்கலியிருந்தமையால் மிக மகிழ்வோடு வாங்கி வந்தேன்.
அப்பால் திண்டிவனத்திலும் ஒரு பிரதி அகப்பட்டது. அதில் நெய்தற் கலியின் முதற்பாகம் இருந்தது. திரிகோணமலை ஸ்ரீ த.கனகசுந்தரம் பிள்ளையவர்கள் சென்னைப் பிராசிய கிரந்த மண்டபத்தில் தான் நெய்தற்கலி பார்த்தேனென்று உறுதியாகச் சொன்னமையால் மீளவும் அவ்விடஞ் சென்று முன் யான் நீக்கி வைத்த ஏடுகளில் இப் பொழுது எனக்கு வேண்டிய நெய் தற்கலி உடையவாயிருத்தல் கண்டு அளவற்ற சந்தோஷமடைந்தேன். அஃதல்லாமல் பின்னும் ஒரு பிரதி நெய்தற் கலி 23 ஆம் செய்யுள் வரைக்கும் அம்மண்டபத்தே அகப் பட்டது. அதனை எனது பிரதியோடு ஒத்துப் பார்வையிட்டு ஆங்காங்குக் கண்ட பாட பேதங்களைக் குறித்துக் கொண்டோம்.
5.10.2013 அன்றைய தொடர்ச்சி....
திருத்தணி குருசாமி ஐயர் கிரகத் திற் சென்று, சென்னையில் மிகப் பெயர் பெற்றிருந்த வித்துவானாகிய அவரது பிதாமகன் ஸ்ரீ சரவணப் பெருமாளையருடைய புத்தக நாமாவளியைப் பார்வையிட்டதில் அவரது கலித்தொகைச் சுவடி கோயமுத்தூரில் ஒருவர் கையிற் போயிருப்பதாகத் தெரியவந்தது. அதனைச் சின்னாள் இரவலாக வாங்கியனுப்பும்படி அவ்வூரிற் பெரிய மனுஷர் சிலருக்குக் கடிதம் விடுத்தேன்.
அவர்கள் அரவின் கடிகை அரதனத்திற்கும் ஆழிவாய் இப்பியுண் முத்திற்கும் அவை உயிரோடிருக்குங்காறும் ஆசை கொளல் வேண்டாவாறு போல, இம்மஹானுடைய சீவதிசையில் இவர் கைப்பட்ட புஸ்தகங்களைக் கண்ணாற் பார்க்கும் அவாவினை ஒழிகவென்று பதிலெழுதினார். சிவனே! சிவனே! இதுவுங் கலித் தொகையைப் பிடித்ததோர் கலித் தொகையோ என்று உளம் நொந் தேற்குக் கடைசியில் அதுவும் மற் றைப் பெரும்பான்மைய பிரதிக ளொப்ப நெய்தல் வளம் பெறாது முல்லையோடு முடிந்த பிரதியெனக் கேள்வியுற்றுச் சஞ்சலம் ஒழிந்தேன்.
ஸ்ரீ இராமசாமி சாஸ்திரிகள், ஸ்ரீ கோபாலகிருஷ்ணமச் செட்டியார், ஸ்ரீ வைத்தியலிங்க செட்டியார் முதலிய உத்தியோகஸ்தர்களும் ஸ்ரீ வெங்கட்டரமண சாஸ்திரிகள், ஸ்ரீ திருச்சிற்றம்பலம் பிள்ளை, ஸ்ரீ விசுவ லிங்கம் பிள்ளை, ஸ்ரீ சொக்கலிங்க கவிராயர் முதலிய வித்துவான்களும் யான், கடிதவாயிலாகக் கேட்டுக் கொண்டபடி, தங்கள் தங்களால் ஆன பிரயாசைப்பட்டும் பிரதி கிடைக்காமையால் அவர்களிடம் யான் அனுப்பி வைத்த மூவரும் வெறுங்கையராய் வந்து சேர்ந்தார்கள். குறைப் பிரதியாயினும் முழுப்பிரதி யாயினும் அகப்பட்ட இப்பத்துப் பிரதிகளையும் கொண்டு கலித் தொகை பதிப்பித்தேன்.
சி.வை.தாமோதரர் கலித்தொகைப் பதிப்பிற்கு ஏடு தேடிப்பட்ட இன்னல் கள் முழுவதையும் மேற்காட்டிய நீண்ட அவரின் உரைப்பகுதி சுட்டி விட்டதென்று கூறிவிட முடியாது. இப்பதிப்பு முன்னுரையால் அவர் பட்ட பாட்டின் ஒரு கூற்றையே நாம் அறிவதாகக் கொள்ள வேண்டும்.
பதிப்புப் பாடு எல்லோரும் நல்லது செய்யத்தான் ஆசைப்படுகிறார்கள். ஆனால் செய்வதில்லை. காரணம் மனம், ஆசைப்பட்டதை எட்டிப் பிடிக்க மிகுந்த இன்னல்களை சந்திக்க வேண்டும். இவ்வின்னல் வகையினை (1) மெய் வருத்தம், (2) பசித் துன்பம், (3) தூக்கக் கலக்கம், (4) பிறர் தீமையால் வரும் அயர்வு, (5) செய்யும் செயலின் களைப்பு, (6) ஏளனமாய் இழித்தும் பழித்தும் உழைப்பிலார் சொல்லும் அவமதிப்புத் துயர் என்று இவற்றை மெய் வருத்தம் பாரார் பாடல்வழி வரிசைப்படுத்தலாம். செயல் செய்ய மிக வேகமாய்க் கிளம்புவோர் இவ்வின்னல் ஆறினுள் ஒவ்வொன்றாய்ச் சந்திக்கும் அளவி லேயே பணியிலிருந்து ஒதுங்கிக் கொள்வர். ஆறுவகை இன்னல்களை யும் அருமை உடைத்தென்று அசாவாமை வேண்டும் என்ற உணர்வுடன் ஏற்று எதிர்கொள் வோர் உலகில் மிகச் சிலரே. அச் சிலருள் ஒருவரே, நம் தாமோதரர் அவர் எடுத்துக் கொண்ட பணி பிறர் எவரும் செய்ய நினைக்காதது. கார ணம், அவர் செய்ய மேற்கொண்ட பணியில் ஆறுவகையான இன் னல்கள் உண்டு.
உடல் உழைப்பு, மூளை உழைப்பு என்ற இரண்டில் மூளை உழைப்பு, உடல் நலத்தை உள்முகமாக அரிப் பது. அறிவு வெகுவேகமாகச் செல் லும் விரைவுப் பிறப்பினது. அவ் வறிவு செல்லும் திசையில் தடைகள் முட்டுப்படுமானால் அவ்வேகம் உடலையும் உள்ளத்தையும் தாக்கும். தமிழ்ச் சுவடிப் பதிப்புப் பணியிலோ, காணும் இடமும் தொடும் இடமும் தடை தடையாகவே தோன்ற வாய்ப்புண்டு. இன்று நாம் படிப் பதுபோல் தெளிவான எழுத்துக் களும் விளக்கங்களும் சுவடியில் இருந்த பாடல்களில் இருந்ததில்லை. உ.வே.சாமிநாதர், தன் என் சரித்திரத்தில் தமிழ்ச்சுவடிகளில் இருந்த எழுத்துக்களைப் பற்றிக் கூறுகையில்,
இது கொம்பு, இது சுழி என்று வேறு பிரித்து அறிய முடியாது. மெய்யெழுத்துக்களுக்குப் புள்ளியே இராது. ரகரத்துக்கும் காலுக்கும் வேற்றுமை தெரியாது. சரபம் சாபமாக தோற்றும். சாபம் சரபமாகத் தோற்றும். ஓரிடத்தில் சரடு என்று வந்திருந்த வார்த்தையை நான் காடு என்றே பலகாலம் எண்ணியிருந்தேன். தரனென்பதைத் தான் என்று நினைத்தேன்.
சுவடிகளில் தமிழ் எழுத்துக்கள் இருந்த நிலைமைக்கு ஒரு பானைச் சோற்றுக்கு ஒரு சோறு பதம் என்ப தாகவே உ.வே.சா. அவர்கள் கூறி யுள்ள பகுதி கொண்டு நாம் அறிய வேண்டும். தாமோதரரும் இச்சுவடி களை வாசிக்கப்பட்ட பாட்டைத் தம் வீர சோழியப் பதிப்புரையில் சொல்லி வருந்துகின்றார்.
விரலை வாலென்றும் கட்டிலைக் கடலென்றும் பஞ்சபாண்டவரைப் பிஞ்சுப் பாகற்காய் என்றும் மாற்றி எழுதி வைத்தால் அம்மொழியைச் சரிப்படுத்தல் இலேசாகுமா?
ஒரு தேசத்தில் வழங்கி வரும் பிரதி களை மாத்திரம் பார்த்தார்க்கு இம் மாறுபாட்டின் பெருக்கந் தோன்றாது. மதுரைப் பிரதி திருநெல்வேலிப் பிரதிக்கு வேறு. யாழ்ப்பாணத்துப் பிரதி இவ்விருதேசப் பிரதிகட்கும் வேறு. தஞ்சாவூர்ப் பிரதி முதன் மூன்றற்கும் வேறு. சென்னைப் பட் டணப் பிரதிகள் இவை எல்லா வற்றிற்கும் வேறு.
இலக்கணக் கொத்துடையார், நூலாசிரியர் உரையாசிரியர் போத காசிரியரென வகுத்த மூவகை ஆசிரி யரோடு யான் பரிசோதனையா சிரியரென இன்னுமொன்று கூட்டி இவர் தொழில் முன்மூவர் தொழி லினும் பார்க்க மிகக் கடியதென்றும் அவர் அறிவு முழுதும் இவர்க்கு வேண்டியதென்றும் வற்புறுத்திச் சொல்லுகின்றேன். தூக்கினாலன்றோ தெரியும் தலைச்சுமை? பரிசோதனை யாசிரியர் படும் கஷ்டமும் ஓர் அரிய பழைய நூலைச் சுத்த மனச் சாட்சியோடு பரிசோதித்து அச்சிட் டார்க்கன்றி விளங்காது. இவை யெல்லாம் அனுபவத்தாலன்றி அறியப்படாப் பொருள்கள். ஒன்றற்கொன்று ஒவ்வாத இருபது இருபத்தைந்து பிரதிகளையும் அடுக்கி வைத்துக் கொண்டு என் கண்காணச் சிந்தாமணி பரிசோதனை செய்து பதிப்பித்த கும்பகோணம் வித்தி யாசாலைத் தமிழ்ப்பண்டிதர் ஸ்ரீமத் வே.சாமிநாதையரைக் கேட் டால் இந்நால்வகையாசிரியர் தார தம்மியம் சற்றே தெரியலாம். எனக்கு அவரும் அவருக்கு நானும் சாட்சி.
ஓலைச் சுவடிகளில் உள்ள பாடல்கள், மூல ஆசிரியன் எழுதிய தன்று. தொடர்ந்து படிக்கும் பல் லோரும் படியெடுத்துக்கொண்டு படிப்பதற்கு எழுதியனவே அவை. அவ்வாறு எழுதுவோர் தம் அறியா மையாலும் விருப்பு வெறுப்பாலும் தாறுமாறாய் எழுதிவிடுவது உண்டு. இவற்றாலேயே ஓலைச் சுவடிகளில் உண்மை காண்பது கடினமாகி விடுகின்றது. தாமோதரர் தாம் பட்ட பாட்டை உ.வே.சாமிநாதர் மட்டும் விளக்கிக் கொள்ளமுடியும் என்றும் அதற்குக் காரணம் தம்மைப் போன்றே அவரும் உழைக்கத் தொடங்கி உழைத்து வருகின்றார் என்பதையும் அறிந்தமையேதான். நாம் அழிவோம். நம் சொத்தும் சுற்றமும் இல்லாமலும் போகும். ஆனால் நம்மொழி என்றும் இருக்கும். எனவே நாம் நிலையாகக் கால வெள்ளத்தில் கரைந்து போகாமல் நிற்க வேண்டுமேல் நிலையான மொழியில் நம்மைச் சேர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். அப் படித் தம்மைத் தத்தம் மொழியில் சேர்த்துக் கொண்டவர்களே உலகில் சிலராவது இறவாது வாழ்ந்து வருகின்றனர். தாமோதரர் உழைத் தது, தமிழை நிலைநிறுத்த உழைத்த உழைப்பு. ஆதலால் அவர், தமி ழுள்ள அளவும் நிலை நிற்பார். தமிழ்ப் பதிப்பின் தலைமகன் என்ற பெருமை என்றும் அவர்க்குண்டு.
நன்றி: புதிய பார்வை மே 1-15 (2013)
- நிறைவு
12.10.2013,விடுதலை ஞா.ம.
